Verjaardag

Vandaag ben ik jarig. Zoals ik gewend ben op verjaardagen, hoor ik gestommel op de trap. Ik doe of ik nog slaap, want dat is onderdeel van het spel, van het verhaal en van de traditie. Zo doen we het, ieder jaar. Mijn krulspelden - of eigenlijk wokkels zoals mama ze noemt - prikken in mijn hoofd. Het ligt niet zo lekker, maar mama zegt dat het mijn haren mooi maakt. Ze zijn roze en hebben een ijzerdraadje met zacht schuim er omheen. Mama heeft ze gisteravond zorgvuldig in mijn haar gedraaid. De jurk die speciaal voor mijn verjaardag door mama is gemaakt, hangt al klaar. Er zitten bijpassende strikken bij voor in mijn haar. Alles moet bij elkaar passen, alles moet perfect.

Ik luister naar de voetstappen op de trap. Sommige treden moet je overslaan, want die kraken heel hard. Die treden verraden dat je eraan komt. Mijn broertje weet het niet, dus ik heb precies door waar op de trap ze zijn. De deur zwaait open. Papa staat voorop en ze zingen heel hard. Ik krijg cadeautjes op bed, mijn broertje kruipt erbij op mijn hoogslaper. Hij is nog warm van de slaap. Mama en papa geven mij een zoen en zeggen dat ik zo groot groei. Van hen krijg ik een cadeau. Voorzichtig pak ik het uit, ik moet blij zijn want ze doen altijd erg hun best. Het is een mooi cadeau, een walkman! Er zijn ook batterijen bij en een bandje. Het is een bandje met muziek van Berdien Stenberg. Ik houd van het geluid van een dwarsfluit, dat is het mooiste geluid dat ik ken. Ik weet zeker dat ik als ik 8 ben ook dwarsfluit ga spelen.

Papa helpt met de batterijen en ik zet de koptelefoon op. Ik druk op de grote knop en verdwijn. Alles om me heen wordt stil en ik hoor alleen nog maar de muziek. Het pakt me op en neemt me mee. Ik verdwijn naar een andere plek, mama is weg en papa ook. Mijn broertje is er wel, maar ook hij vervaagt. Het geluid sluit af, mijn eigen wereld. Dan word ik ruw uit mijn moment getrokken omdat mijn broertje de koptelefoon op zijn hoofd wil. "Laat me met rust!" wil ik gillen. "Laat me alleen, laat me met rust!". In plaats daarvan laat ik mijn broertje mijn walkman bedienen en stap ik uit bed. Onderweg naar de kleding die precies bij elkaar past. Zo transformeer ik naar het meisje dat ik moet zijn.

Verjaardagen horen leuk te zijn. Meestal zijn ze leuk, maar ook moeilijk. Ik voel me blij omdat ik jarig ben en mooie cadeautjes krijg, maar ik vind het maar niks dat iedereen naar me kijkt. Ze zeggen dat ik lief ben en dat ik zo groot groei, maar dat wil ik helemaal niet. Groot groeien vind ik geen goed idee. Alles is moeilijk als je groot groeit. Ik zie dat bij mama en bij papa. Papa moet hard werken en is vaak zo moe. Dan valt hij in slaap op de bank en moet hij heel hard snurken. Mama is vaak verdrietig. Nee, groot groeien is niets voor mij, laat mij maar verdwijnen. Het is fijn dat ik nu een walkman heb waardoor dat nog gemakkelijker is! Ik ga geld sparen voor nog meer bandjes en dan loop ik de hele dag met mijn walkman op. Dat lijkt me het allerfijnste om te doen.