Thuis

Omringd door heel veel mensen voel ik me soms intens alleen. Alsof ik hier niet thuis hoor; niet op deze plek, niet op deze wereld. Alsof ik de mensen niet meer begrijp, of misschien begrijpen zij mij niet. Hoe meer ik van mezelf begrijp en leer houden, hoe minder mensen er over blijven. Raakvlakken vervagen, gebieden worden grijs. Niets is meer zwart of wit, recht of krom. Hoe dichter ik bij mijn eigen kern kom, hoe meer moeite ik heb met 'blending in'. Misschien komt het omdat ik mezelf niet meer op zij wil zetten, me niet meer als een soort kameleon steeds wil transformeren tot iets dat ik niet ben. Misschien komt het omdat ik gewoon niet (meer) pas bij de verwachtingen die mensen van me hebben. Misschien komt het omdat het me eigenlijk ook allemaal niet zoveel meer kan schelen. Misschien komt het omdat ik geen plek meer nodig heb, omdat ik die plek heb gevonden bij mezelf. Ik ben thuis, mijn lijf is thuis, mijn hart is thuis.