Een jongen van rond de 20 staat ineens voor me. ‘Mevrouw heeft u misschien wat te eten voor me?’ Hij ziet eruit als iemand die al veel te lang niet fatsoenlijk heeft geslapen, doffe ogen, haar in klitten langs zijn gezicht en geen schoenen. Ik moet eigenlijk mijn trein halen

Ik was altijd bang in het donker en ik was daar al een behoorlijke tijd. Bang voor wat er zou gebeuren en bang voor mijn toekomst en verleden. Ik wilde helemaal niet opengaan, ik wilde mezelf helemaal niet laten zien. Ik wilde geen mensen meer om me heen. Maar ergens

De sleutel in het slot, mijn nekharen overeind. De manier waarop je de sleutel omdraait, verraadt wat ik moet doen. Zwijgen, lachen, lief doen, rustig zijn, op mijn tenen? Wat wil je, wat denk je? Je voetstappen zijn zwaar, je adem ook. Jouw aanwezigheid ontneemt me de mogelijkheid te ademen.

Ik kan niet naast jou in slaap vallen terwijl ik helemaal niet naast jou lig. Ik kan niet naast jou in bed liggen als die enore muur van niets zeggen tussen ons in staat. Als ieder aan kant; ieder dichtbij, maar ver. Geen toenadering, koude lakens en onbegrip. Wel dichtbij

Ik werd / word vaak betiteld als negatief omdat dingen me raken, omdat ik emotioneel reageer, omdat ik gemakkelijk uit balans raak. Hou toch eens op, doe eens normaal, waarom huil jij altijd, waarom doe je zo negatief? Omdat dingen me dus raken... Maar is het negatief als je geraakt bent

Omringd door heel veel mensen voel ik me soms intens alleen. Alsof ik hier niet thuis hoor; niet op deze plek, niet op deze wereld. Alsof ik de mensen niet meer begrijp, of misschien begrijpen zij mij niet. Hoe meer ik van mezelf begrijp en leer houden, hoe minder mensen