Ode aan mijn man

Ik was altijd bang in het donker en ik was daar al een behoorlijke tijd. Bang voor wat er zou gebeuren en bang voor mijn toekomst en verleden.
Ik wilde helemaal niet opengaan, ik wilde mezelf helemaal niet laten zien. Ik wilde geen mensen meer om me heen. Maar ergens gaandeweg in dat proces was jij er. Jij die tegen mij zei dat het goed was, jij die oordeelloos tegen mij zei dat je alles wat ik ben wil omarmen. Jij die mij elke dag zegt dat je houdt van alles wat ik meedraag, mijn lichte én donkere kant. Jij die mij vertelt dat juist mijn veelzijdige palet maakt dat je me nooit meer los zal laten. Je hebt me nog nooit willen veranderen of het gevoel gegeven dat wie ik ben niet oké is. Ik ben je daar elke dag enorm dankbaar voor.

Ik moest lang nadenken over wat ik tegen je wil zeggen. En eigenlijk weet ik het nog steeds niet. Woorden vangen op geen enkele manier wat ik voel. Jij bent thuis. Nergens anders ben ik meer thuis dan bij jou. In de afgelopen jaren werden we een team, een geolied machientje met een huishouden en alle uitdagingen van een samengesteld gezin. Maar nog steeds ben jij thuis. Ik kom thuis bij jou, in jouw armen is alles om me heen onbelangrijk, is werkelijk alles mogelijk en draagbaar. We kunnen samen alles aan.

Meer dan ooit zijn we samen, we zijn samen gek, hebben aan 1 blik genoeg terwijl anderen soms niets van onze grappen begrijpen. We hebben de slappe lach, we feesten samen, we zijn samen intens geroerd door muziek of kunst, we zijn samen boos om dezelfde stomme dingen in de wereld, we genieten samen van lekker eten, we kunnen urenlang samen praten, maar ook uren zwijgen; we zijn samen zoals ik nog niet eerder samen met iemand was.

Ik had niet gedacht dat ik nog een keer ‘ja’ zou zeggen tegen iemand. Het duurde ook even voor ik zover was. Maar ik zeg ‘ja’ tegen jou in alles wat jij bent, wat je hebt en wat je meedraagt. Mijn liefde voor jou is veel groter dan enkel de woorden ‘ik houd van je’ kunnen uitdrukken. Ik vang je op, ik houd je vast en ik sta naast je.