Dingen die me raken

Ik werd / word vaak betiteld als negatief omdat dingen me raken, omdat ik emotioneel reageer, omdat ik gemakkelijk uit balans raak. Hou toch eens op, doe eens normaal, waarom huil jij altijd, waarom doe je zo negatief?

Omdat dingen me dus raken... Maar is het negatief als je geraakt bent door de wereld om je heen? Als je kunt huilen in een volle concertzaal omdat het nummer je intens raakt? Als je kun schreeuwen omdat je onrecht voelt over de bejegening van anderen? Als je stil kunt worden van de zonsopkomst? Als je tot tranen aan toe de slappe lach kunt hebben om een dom grapje van je kind? Als je een kwartier kunt staren naar een kunstwerk? Als je kunt huilen om iets dat je leest? Is dat negatief? Is dat fout? Is dat té emotioneel, té intens, té dramatisch? Waarom is er altijd dat oordeel, altijd die verwijten en altijd die teleurstelling? Uit balans, my ass.... Ik heb gewoon geen betonnen muur om me heen.