Diary; October 27, 2024
In september kreeg ik de diagnose PMDD. Een probleem waar ik eigenlijk al sinds mijn puberteit mee worstel, begrijp ik ineens veel beter en heeft een naam. Veel mensen in mijn omgeving weten dat ik al lang, op en af, worstel met mentale gezondheid. Veel diagnoses, behandeltrajecten en medicatie volgden. Toch knalde ik steeds weer tegen muren en viel ik van de klif. De afgelopen twee tot drie jaar heb ik mijn cyclus nauwgezet gevolgd. Schema’s bijgehouden; wanneer is mijn eisprong, hoe voel ik me, waar ben ik in mijn cyclus, wat doet mijn lichaam. Ik ben anders gaan eten, meer gaan sporten, meer gaan voelen. En toen was daar het gesprek met de gynaecoloog. ‘Het is wel duidelijk hoor; dit is PMDD.’
PMDD is geen PMS. Het is wel een cyclische aandoening met bizarre stemmingswisselingen en uitingen. In mijn geval is het allemaal prima totdat mijn eisprong daar is en ik eigenlijk iemand anders ben. Natuurlijk ziet niemand dat (ik master de skill van de betonnen muur en ik sta mezelf alleen maar toe te uiten als niemand er ‘last’ van heeft), maar het varieert van het niet meer kunnen relativeren, extreme zelfhaat, ervan overtuigd zijn dat je je relatie moet beëindigen of je baan moeten opzeggen, paniekgevoelens, woedegevoelens, de hele dag in bed liggen omdat je niet meer kunt, brainfog, depressie etc. Met de huisarts was ik al begonnen met behandeling. Dit hielp helaas onvoldoende. Wat nu volgt is doorpakken met anticonceptie en bio-identieke hormonen. Hopelijk is daar eindelijk zicht op wat verbetering.
Er is nog veel te veel onbekend over PMDD en ‘vrouwenziekten’ in het algemeen. (Ik haat dat woord trouwens.) Hoewel ik blij ben dat ik het nu snap, was het een lange en onplezierige weg. Door de mentale klachten van PMDD wordt je veelal ‘geholpen’ met diagnoses als depressie, borderline of een bipolaire stoornis, inclusief de daarbij behorende medicatie. Ook bij mij was dat het geval. Terugkijkend heb ik altijd twijfels gehad en was ik nooit echt overtuigd.
Waarom schrijf ik dit nu toch hier op? Ergens gaat het niemand natuurlijk iets aan hoe zwart mijn dagen soms zijn. Ik ben ook niet op zoek naar adviezen of andere commentaren, want ik bewandel mijn eigen weg. Wat ik wel graag zou willen is dat er meer bekendheid komt. Zodat meer meiden en vrouwen zoals ik veel eerder begrijpen wat er aan de hand is. Dat ze niet eerst langs meerdere artsen moeten en misdiagnoses krijgen. Dat ze niet worden weggezet als ‘gek’ of ‘aansteller’. Want; dat zijn we namelijk niet. Als je hersenen anders reageren op je hormonen is dat niet iets om weg te zetten of te parkeren. Het is iets om serieus te onderzoeken en onderdeel te maken van diagnose- en behandelprotocollen.
De stichting PMDD Nederland maakt zich daar hard voor en heeft een fantastische site met veel informatie. Ik heb zelf de afgelopen maanden meegedaan aan de studie vanuit het ErasmusMC (PERIOD). Een groep specialisten zetten zich vrijwillig in om deze studie te kunnen realiseren, alles om meer duidelijkheid en meer zicht te krijgen op PMDD. Dat is echt nodig, ik kan het weten. En hoe bizar is het dat dit allemaal op vrijwillige basis moet, terwijl naar schatting 1 op de 20 vrouwen heeft wat ik heb.
Ik ben bijna 43 en weet eindelijk hoe ik verder moet. Is dat gemakkelijk? Nee. Had ik dit eerder willen weten? Ja. Gelukkig heb ik inmiddels een hele fijne gynaecoloog die mijn klachten niet wegmaakt en me helpt bij het maken van de juiste keuzes. Want met de perimenopause erbij is PMDD echt geen pretje.
Dus… We gaan dapper voorwaarts, ergens wordt het beter voor alle meiden en vrouwen.