Diary: November 19, 2025

Alleen als ik voel… maar ik voel zoveel. Alleen maar toch samen met al die mensen… mensen die verbonden, maar toch eenzaam. Ik vind ze niet, de mensen die ook alleen maar toch samen zijn. Ze blijven onzichtbaar, ongezien, doorzichtig zelfs. Mijn eenzaamheid schreeuwt, maar de schreeuw is enkel stilte. Waar kan ik heen, welke mensen die samen maar alleen kunnen met mij. Ik blijf proberen, maar weet dat met stilte niets kan worden bereikt. Wat maakt dan dat het toch steeds blijft bij samen maar toch alleen? Verbonden maar toch eenzaam?