Diary: July 17, 2025

Mijn cyclus is echt een zooitje. Het voelt alsof ik continu ben overreden door een bus. De vermoeidheid is real, de brainfog ook. Ik ben onredelijk en onaardig thuis en vooral ook tegen mezelf. Ik ben verdrietig, boos en sleep mezelf als een soort robot door de dagen heen. Omdat het moet. Omdat ik geen keus heb. Omdat mensen verwachtingen van me hebben. Omdat het allemaal nog erger wordt als ik stil ga staan.

En dan ineens zijn er weer een paar lichtere dagen en denk ik; zo erg is het allemaal niet. Daar blijf ik maar aan vasthouden, dan komt het allemaal wel goed.